مدح و منقبت امام هادی ( علی النقی) علیه‌السلام
خدا را شکر در حصنِ حصینم بـه زیـر سـایـۀ قــرآن و دیـنــم خدا را شکـر در وادیِ تـوحـید یکی از مسـلـمـین و مـؤمنـیـنـم مـوحـد هـسـتـم و عـبـدِ رسـولم ارادتـمـنـدِ خــتــم الـمـرسـلـیـنـم غلامِ حـضرت زهـرای اطـهـر به درگاهـش فـقـیری راسـتـیـنم ز مــولایـم عــلـی دارم ولایـت ز اَحـبــابِ امـیــر الـمـؤمـنـیـنـم حسن را با حـسـیـنـش دوستارم که نُه فرزندِ او حـبلُ الـمـتـیـنـم یکی از نورِ چشمانِ حسین است علیِ بنِ الجـواد، آن نـورِ عـینم علی، اِبنُ الـرضای دومِ ماست عــلــیِ چــارمِ دیــنِ مــبــیــنــم ولایت را از آن شـمـسِ ولایت هـدایت را ز هـادی بـرگـزیـنـم هدایت‌‌های خاصه، دستِ هادی‌‌ست غدیر از او شده در ماء و طینم روایاتـش تـمـامی، معـرفـت زا اَحادیـثـش تمامی، نصبُ العـینم مرامـم، سـنت است و سـیرۀ او کلامـم، نَصِ آن سـلـطـانِ دیـنـم زیارتـنامه‌‌هـایش، درسِ مکـتب زیـارت جـامـعـه، رکنِ رکـیـنم کـلاسِ درسِ رفــتــارِ وَزیـنـَش شـده افــکــار و آرای وَزیــنــم به او غیب و عیان، فرقی ندارد که در تـبـعـید هم، باشد معـیـنم نـگـفـتـه؛ حـاجـتِ دل را برآرَد به لطفِ دور و نزدیکش قرینم پـنـاهِ بـی‌‌پـنـاهـان اسـت، هـادی امــیــدِ نـا امــیــدان و اَمــیــنــم دلش، حـالِ دلـم را خـوب دانـد که من دلشاد هـستم، یا حـزیـنم اگر از من شـود فـارغ، فـنـایـم اگر در قـلـب بـنـشـیـند، مَـتـیـنم اگر یک لحظه، رو گردانَد از من نِـشـیـنَد دشـمـنِ من، در کـمـینم دِژِ مـسـتحـکـمِ من شـد، ولایش مکـانِ قـُربِ او، باشد مَـکـیـنـم به قِیدِ عسکری، نورِ دلِ او… شـده نـامِ عـلـی، نـقـشِ نـگـیـنـم عـلی را از عـلی، بشناخـتم من هُــوَالاَول، هُــوَالآخـر، یـقـیـنـم ستونِ دینِ من، هادیِ دین است کزو برجاست، «نَعبُد نَستَعـینم« نَه گمراهـم، که او دستم گرفـته نَه از ضالـین، مـُریدِ صالحـینم به مِهرش، حامیِ مظلـوم هستم به قَهرش نیز، خـصمِ ظالـمـینم به یُمنَـش، از یَـمـَن دارم نشانه زمان شاهد، که وارث بر زمینم بـه نَــصِ روشـنِ آیــاتِ قــرآن که من هـمسنگـرِ مستضعـفـینم به فـتحِ قـدس، تـیری در کـمانم بـرای فـتـحِ مـکـه، در کـمـیـنـم به خَـطَّش، دشـمـنِ خـطِ نـفـاقـم عـلـیـهِ جـبـهـۀ مـسـتـکـبـریـنــم امیرِ عـدل و ایمان را چو بازو مـُـبـیـرِ نـاکـثـیـن و مــارقـیـنــم ولی را چون سلیـمانی، مطیعـم که ایران را بخـوانَد، اینچـنـینم: همه ایران، سَرای آل زهراست و من، سربازی از ایران زمینم سَرای عـسکـریـین است، اینجا رضا، حـبُ الوطن داده چـنـینم حرم، هیهـات گردد بی‌‌بصیرت که من، دارای چشمی تـیزبیـنم دوباره؛ شخـم می‌‌زد کـربـلا را اگـر زینب نـمی‌‌شد درسِ دیـنـم دوبـاره زینبِ کـبـری سپـر شد بـرون آمـد خــدا، از آسـتـیـنــم وَاِلّا، کـربـلا از دست می‌‌رفـت و می شد چون فلسطین، سرزمینم خدایا! مُلکِ ری، سنگین بها داد شهـیـدِ کـربـلا، شـاهـد بر ایـنـم صـدا زد؛ یـا رسولَ الله، بنگـر نشسته شمر، با چکمه، به سینه‌‌ام حـسـینت از نفَـس افـتاد، جَـدّاه! و زینب شـد اسـیـرِ مـشـرکـیـنم خـدا را شکـر، آمـد هـالـۀ نـور بـه گِـردِ دخـتـرانِ مَـه جـبـیـنـم بیا مادر! چو خوانَم مـنـتـقـم را تـو گـویـی بـر دعـاهـا، آمـیـنـم |